Bovenwinden

Zo worden de eilanden meer noordelijk genoemd. St. Maarten, St. Eustatius (kortweg: Statia) en Saba (Spreek uit: Seeba, als je Saba zegt, begrijpen ze je niet...). Vanuit Bonaire of Aruba ga je dus naar ‘De Bovenwinden’. Bonaire, Statia en Saba worden kortweg: BES eilanden genoemd (hoef ik niet uit te leggen, toch?) en zijn sinds 10 okt. 2010 dus een bijzondere gemeente van Nederland. St. Maarten was voorheen een onderdeel van de Nederlandse Antillen, maar nu net als Curacao, zelfstandig. Aruba was al langere tijd een Status Aparte. In deze buurt zijn nog veel meer eilandjes, waar ik echt nog nooit van gehoord heb en jullie –denk ik- dus ook niet.. wat denk je van: Saint Kitts and Nevis? Of Saint Barts? Turks and Caicos? Afijn. Zo zijn er nog wel een paar.. Ik voelde me erg dom, toen ik erachter kwam dat ik maar een heel klein deel van deze eilanden bij naam ken, laat staan dat ik ze bezocht heb! Ach, zo blijft er nog wat te ontdekken over, toch?
Gelukkig hebben alle eilanden hun eigen wet- en regelgeving, om het voor ons, eenvoudige zielen, gemakkelijk te houden... in mijn vak heb ik dus te maken met wet- en regelgeving van Aruba, BES eilanden, Curacao en binnenkort ook nog St. Maarten, als wij (Medwork NV) onze vleugels gaan uitspreiden.
Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Deze week, voor mijn werk, voor het eerst naar “de Bovenwinden”. Ik ben bedrijfsarts voor de BES , dus deze eilanden horen daarbij. En daar komt de eerste struikel.. hoe kom je er? Met heeeeel veeeel geduld, geluk, tijd, moed en een goed humeur! Het eerste bezoek was aan Statia. Dinsdagochtend om 07:15 uur (nou ja, ik was iets later, was te laat met de kids, dus veel haasten en net op tijd in kunnen checken) was ik op het vliegveld.. Eerste vluchtje naar Curacao. Toen wachten..... tweede vluchtje naar St. Maarten. Toen wachten...... derde vluchtje naar Statia. En oh wat een geluk: alles vloog en was redelijk op tijd! Zowaar rond 15:00 uur geland op Statia! Een piepklein vliegveldje, met een soort buitenkamertje als aankomsthal een een tafel / balie met een juffrouw van de toerist information. Zij belt het halve eiland voor je af, om een auto te vinden. Die komt dus ergens ’uit de lucht vallen’ (het was blijkbaar druk op Statia, kostte moeite om een auto te vinden) maar moest eerst nog schoongemaakt worden. Kan ik je een lift geven? Vroeg deze juffrouw. Ja graag, naar het ziekenhuis. Ze staat op, verlaat haar tafel / balie en brengt mij naar het ziekenhuis... De auto wordt dan daar afgeleverd. Geen kantoor, geen officieel gedoe, je betaalt $40 op voorhand en je levert de sleutel van de auto de volgende dag maar weer in bij de juffrouw achter de tafel / balie. Ach ja. Prima zo.
Het ‘hotel’ bleek de reservering niet gekregen te hebben en geen kamers beschikbaar. Drukte op het eiland. Geen nood: er is een appartement van een vriend, van een vriend, van een vriend, daar kan je wel slapen. Prima. Ik daarheen. Nou ben ik wel wat gewend en niet benauwd om op plekken te slapen die niet volledig voldoen aan enige vorm van luxe of comford. Maar dit vond zelfs ik gewoon niet prettig. Een douche zo klein, dat zelfs ik bijna klem kwam te staan, een bed met een matras van voor de tweede wereldoorlog en een alles overheersende muffe schimmellucht. Maar goed. Geprobeerd de bedwantsen tegen te houden door op een paar handdoeken te slapen, dat is gelukt. En ach, het was maar voor 1 nachtje... Woensdag vloog ik terug naar St. Maarten, nadat ik mijn werk in het ziekenhuis had gedaan. Ik vloog om 6:15 moest dus om kwart over drie op het vliegveldje zijn. Mijn agenda was verkeerd gepland, dus een twee-tal patienten kon ik daardoor niet zien. Op het vliegveldje: wachten... Pas na lange tijd (per slot raak je gewend aan wachten, uitstel een vertraging) kom ik erachter dat 6:15 niet hetzelfde is als 16:15 en dus dat we pas om kwart over zes zouden vliegen.. gelukkig kon ik nog terug naar het ziekenhuis en een patient zien, ook die was blijven wachten... (Ik voelde me errugg dom..)
Maar het hotel op St. Maarten maakte alles goed! Dacht ik.. Zo’n groot, Amerikaans hotel, marmeren vloeren, veel luxe, glamour en rijkheid. Wat een contrast. Aangekomen en ingechecked: naar de kamer, waar tot mijn verbazing, een kaartje om de deurknop hing: “please, some privacy’. ‘Vergeten weg te doen’ dacht ik nog. Ik doe de kamer open en er liggen mensen in mijn bed te slapen en er hingen kleren in de kast... Naar beneden, andere kamer. Dat duurde... wachten dus.. Eindelijk een nieuwe kamer: yes, niet bezet! Maar stinkend naar rook.... geen andere kamer beschikbaar, het hotel (giga, giga, giga hotel!!) is vol.. dan toch maar gewoon acceepteren. Volgende keer bij het boeken op letten!! Volgende probleem was internet.. Niets gaat gemakkelijk. Ook dat heeft me 2 uur, en hulp van het halve personeel in het hotel gekost om dat aan de praat te krijgen. Maar goed. Eindelijk gelukt. Het slapen was vurukkelijk, in de airco onder dekens! Maar errug kort: om 06:00 moest ik op het vliegveld zijn voor de volgende trip: Saba.. (spreek uit: Seeba..)
Wat een spanning en sensatie! Nu moet je weten dat de langdingsbaan op Saba extreem kort is.. Piloten moeten een jarenlange, extra opleiding hebben genoten om daar te mogen landen en stijgen. En hoe vaak ik al niet gewaarschuwd bent door mensen dat dit werkelijk een super eng en spannend vluchtje is.. We zaten dus met z’n allen in dit kleine, kleine, kleine vliegtuigje (hele kleine stoeltjes, in totaal zo’n 15 plekjes) en 2 piloten en ik bedacht me dat ook de Koninging enkele weken terug dit meegemaakt moet hebben, want haar eigen plain kan niet vliegen op Saba.. leuk idee! Maar goed. Ik keek eens naar buiten en zag erg veel dreigende, donkere wolken. Oeps... maar voor de piloten blijkbaar geen reden om terug te keren... We naderen Saba (Spreek uit: Seeba) en ik begin ’t te begrijpen. Je vliegt recht op een enorme rotspartij / berg aan en op het laatste moment volgt en dan een bocht naar links en direct moet het vliegtuigje op de langdingsbaan staan en starten met remmen, anders tuimel je weer van het eiland af... je maakt dus een soort snoekduik-in-een-bocht manoevre, wat inderdaad maakt dat je hart in je keel zit.. Blijkbaar niet alleen bij mij, want iedereen begon zenuwachtig te lachen en elkaar op de schouder te slaan, toen we eenmaal veilig geland waren.. blijkbaar wen je er toch niet goed aan...
Maar dan ben je op Saba (spreek uit: Seeba..)! Alle verhalen over pracht, pitoresque, schattig, klein, etc. zijn schromelijk onderdreven. GE-WEL-DIG!! Ik ging met de taxi de enige weg af naar het ziekenhuis, en viel van de ene verbazing in de andere.
De taxi wordt bestuurd door Billy en hij heeft -gezien zijn wat trage uitstraling- denk ik heel wat meegemaakt in ’t leven... Iedereen kent hem en iedereen heeft zijn telefoonnummer. En hij wil pas afrekenen als je weer vertrekt.. wat een vertrouwen! Maar ja: 1 ding is duidelijk: vluchten kan echt niet op Saba! Er is 1 weg en die kan je heen en vervolgens weer terug, dus stiekum weggaan zonder te betalen, dat is dus eenvoudigweg niet mogelijk...
Billy brengt je in 20-25 minuten naar de andere kant van het eiland (totaal ongeveer 2000 bewoners), naar de huisjes die daar bij elkaar The Bottom (ongeveer 460 inwoners), worden genoemd. Er zijn nog 3 andere bijeenraapselen van huisjes, die bij elkaar een eigen naam hebben gekregen. St. Johns, Windwardside en Hell’s Gate.
Alle huisjes zijn allemaal even schattig en lief, ieder huisje doet denken aan een English Cottage. Allemaal wit geschilderd, met rode daken en groene luikjes. Dat is de Wet hier. Saba (spreek uit Seeba..) doet mee aan de wedstrijd: ‘netste / mooiste eiland van de wereld’ en ik denk dat ze gaan winnen... De hoogste berg van ons koninkrijk staat dus op.... Saba! (Spreek uit Seeba..) Nu is Saba alleen maar berg, dus de weg ging alleen maar omhoog en omhoog en omhoog en pas heel veel naderhand weer naar beneden. In totaal zo’n 18 - 20 km, wat nog een heel eind is met een slakkegangetje. Leuk detail: de weg wordt iedere dag met de hand geveegd en schoongehouden.... hij ziet er ook prachtig uit en draagt zeker bij voor de nominatie! Voor ieder stuk is daar een ploeg mensen voor samengesteld. Bijzonder, niet? De uitstraling van Saba is dan ook lief, keurig netjes, niet crimineel, relaxed, schattig. Als je niet uitkijkt ontsnapt er een voortdurend gekirr uit je keel..
Maar achter al die schattige deuren, in die schattige huisjes met die schattige tuintjes, en die schattige gebloemde gordijntjes achter die schattige raampjes met schattige groene luikjes, wonen mensen.. mensen die niet van het eiland afkomen, een kleine, zeer hechte gemeenschap... met veel eigen problematiek, zoals dat vaker op kleine eilanden voorkomt... Veel van ‘die problematiek’ blijft ook keurig verborgen achter de schattige gebloemde gordijntjes en vooral achter de schattige deurtjes en zal voor ons, voor mij, zo lang mogelijk verborgen blijven...