Alles is makkelijk in Missouri

Niet alleen is alles groot, maar ook is alles hier makkelijk! Het autorijden: de auto’s zijn een ver door-gevoerde automaat: je hoeft nu echt bijna niets meer zelf te doen! De wegen zijn makkelijk: rechtdoor, breed, overzichtelijk, kan-nie-mis-rijden, afgeschermde invoegstroken van zeker een 1/2 mile lang. De route is makkelijk: helder, duidelijk en ver van te voren aangegeven (afslag 38 vanaf de snelweg 40 richting west…) Je kunt maar 4 kanten op: Noord, Zuid, Oost, West. Niet moeilijk dus. Picknicken, parken, bbq, kinderspeelplaatsen, buitenwijken: alles makkelijk. En veilig. Keurige gazonnetjes (ze bestaan echt, niet alleen maar in de film!) nette laantjes, aangeharkt, schoon, fris. Het lukt je daar niet om te struikelen over de stoeprand, een loszittende straattegel te vinden, een scheve putdeksel, een onoverzichtelijke bocht of hoek van de straat of welk mogelijk gevaar dan ook.. Het is echt niet mogelijk om ergens je vinger tussen een deur te krijgen, van de trap te vallen, je te bezeren aan struikgewas of uit te glijden over gevallen bladeren.. In het park, in de tuinen, op straat: geen bruin blaadje te bekennen, laat staan dat er een blaadje op de grond ligt… Bizar.. Je hoeft zelf niet op te letten, voorzichtig te zijn of je kinderen te waarschuwen. Het kan eenvoudigweg gewoon niet gebeuren… Alles wat fout zou kunnen gaan is van te voren bedacht en dus verholpen. Dat “suing” gaat je dus niet lukken!
Ook het eten is makkelijk. Alles smaakt en is lekker, waarschijnlijk vanwege het hoge vet- en suikergehalte. Overal zit suiker in, dat maakt het ook makkelijk. In de crackers, in het brood en zelfs in de cappuccino-zonder-suiker.. Wil je speciaal? Overal staat aangegeven de ‘slim’ uitvoering, de ‘no-cholestrol / no trans-fat / Protein / No-dairy' variant, de ‘counting carb’s?’ uitvoering, de ‘gluten-free’ (wat moet ik als 'geen last van gluten' hier nu mee??) en nieuw!! de ‘fiber’-variant! Nu lijken al die health aanwijzingen er meer voor de show te zijn. De mensen worden er in ieder geval niet dunner door. Maar wellicht zijn ze nu wel eerder geneigd om de veel te vette, calorierijke variant te bestellen, in de wetenschap dat er ook een light variant van is. Dat ‘voelt’ gezonder? En ach, wat maken 500 calorietjes nu uit op een lunch, of tussendoortje? Goed bezig, Fast food ketens! Ik heb trouwens wat van de light versies geprobeerd: Bud light (erg populair bier) met 4% ipv 5% alcohol! Dat zal verschil uitmaken! En ook de Skinny Vanilla Latte, Tall met 100 kcal. Ook de Slim Cafe Mocha (100 kcal) gedronken: gewoon lekker! Nu moet je wel uitkijken, want ze hebben hier drie maten: Tall, ik dacht ook dat is groot, nu is dat wel groot maar nog steeds de small versie, Grande is dan medium en Venti is large. Deze laatste wil je echt niet proberen…
Attracties, hotels, evenementen: je kan overal blind heen. Het heeft allemaal een hoog Disney gehalte, is dus leuk en amuseert. Het is tot in de puntjes georganiseerd, heel en schoon: parkeren, de weg, de toiletten, de attractie zelf, de shops eromheen, de rijen, alles! Lekker makkelijk dus. Probeer eens een baseball wedstrijd! Meegaan met de massa in Rood en Wit om de Cardinals aan te moedigen! Oud en jong, dik en dik heeft allemaal een shirt aan van de Cardinals. Dus niet zoals wij, iets in de kleur Oranje, nee allemaal een shirt van de officiële verkooppunten met het logo, de vogel en/of de naam van de club erop. Ik zal je zeggen: het is een vreemd gezicht, zo’n oude dame of heer van eind 80 jaar met zo’n sport shirt aan op een korte broek, met te dikke billen en een enorme buik, met opgetrokken witte sokken in sneakers.. ach ja, we hebben onze ogen uitgekeken.. Maar het ging over makkelijk. Parkeren. Ook makkelijk. Rondom het stadion overal plekken om te parkeren. Jongetjes met oranje vlaggetjes staan bij een groot bord met de prijs ($ 10, $ 15, $ 20; afhankelijk van de afstand tot aan het stadion) te wapperen waar je erin moet. Je kan niet mis rijden, je hoeft echt niet na te denken, niet te zoeken naar een plekje en van te voren hoef je niets te regelen.
In het stadion zelf zijn 42.808 mensen.. dat is ruim 2,5 keer het aantal inwoners van Bonaire, allemaal samen in 1 stadion. Bizar. En wij hebben er niets van gemerkt! Uiteraard zie je ze zitten, maar we hadden geen rij bij het naar binnengaan, niet om eruit te komen en zelfs niet om onze Amerikaanse hap te kopen: Grand Slam Nacho’s! Eén grote bak volkomen fout voedsel met zeker 5000 kcal. En 42.808 mensen die juichen, plezier hebben en bier drinken, maar niet dronken worden. We hebben op geen enkele manier iets van rottigheid gezien. Petje af Amerika, voor jullie kunst om grote massa’s mensen te handelen!
De restaurants: het eeuwige “ Hi I’m Brian, Kenny, Bill, Lisa, Shaun, Maud, Christy, Lyndsey, and I will be taking care of you today! And I'm so happy that I am your waiter and that I may look after you folks! So how are we today and are we having fun?” klinkt voor ons nog steeds als gemeend, prettig en makkelijk....
De mensen. Die zijn ook makkelijk. Zeker 80% is dus obese tot zwaar obese. Het schijnt niemand te deren, iedereen is eraan gewend. Of zoals in de reclame: “Hee, we just eat a lot!”. Wij voelen ons helemaal niet misplaatst met ons overgewicht van 5 kg… Bijzonder ook om te kunnen zien hoe anders het Amerikaanse overgewicht is ten opzichte van het Antilliaanse overgewicht. Niet te vergelijken. Daar waar Antillianen met hun vet nog enigszins strak zijn en een vorm hebben, drilt en bubbelt het vet bij deze westerlingen. Het vet zit op de meest onmogelijke plaatsen, hoewel de buiken en onderkinnen het winnen... Vrouwen, mannen en kinderen, hele gezinnen die vrolijk aanwezig zijn, zich nergens om bekommeren. De mensen zijn ook makkelijk in de omgang. Ze zijn open, hartelijk en zien meteen als je om je heen kijkt of zoekt en zullen je dan ook direct willen helpen. One big family. Zo voelt het, zo ervaart het.
Toch is een goed gesprek voeren lastig, in ieder geval met deze groep Amerikanen. Uiteraard willen ze allemaal weten waar je vandaan komt: (Holland? Is that somewhere near Europe? Bonaire? Curacao, Aruba? Never heard of.. South America: Yes: that we know!). Oppervlakkig? Ja, dat was de ervaring destijds en die wordt nu opnieuw bevestigd.
Ik moet nog vaak denken aan wat mijn moeder mij destijds vertelde toen mijn Opa en Oma het bejaardenhuis in gingen en ik als jong meisje bemerkte dat ze wat in de war en beperkt raakten. De inzichten en wijsheden van mijn moeder troffen meer doel dan zij zich op dat moment wellicht realiseerde. Op mijn vraag hoe dat kwam, antwoordde mijn moeder: “ach ja, lieverd, Oma hoeft nu niet meer na te denken over wat ze zullen eten die avond en Opa hoeft geen boodschappen meer te doen. Als je niet hoeft na te denken en geen doel meer hebt om voor op te staan, dan stomp je gauw af en wordt je wereld erg klein..”. Deze nuchtere constatering heb ik naderhand diverse keren bevestigd gezien oa toen ik als 19-jarige werkte als inhuisgastvrouw in een bejaardenhuis en naderhand toen ik als bedrijfsarts heb moeten ervaren wat langdurige arbeidsongeschiktheid of werkloosheid deed met mensen… Voor mij een stevige motivator om mensen aan te zetten tot activiteit, een doel in het leven te zoeken en te vinden en tot zelfredzaamheid tot zolang het kan.
Misschien voert het wat ver om de oppervlakkigheid en desinteresse in hun eigen gezondheid van deze grote groep Amerikanen te wijten aan het makkelijke leven hier. Maar het zal zeker niet helpen.
En voor ons? Komend van Bonaire, waar voor ieder klein dingetje gevochten moet worden, niets vanzelf komt en alles een uitdaging is en waar we alleen met zuchten, schouderophalen en een herhalen van “this is Bonaire” kunnen omgaan met de hoeveelheden dagelijkse weerstand en tegenwerking, een verademing! Heerlijk! Vakantie in zoveel meer opzichten dan je aanvankelijk kon bedenken. Maar na een week weer lekker terug naar “selluf doen….”!