Saba, 1 grote berg!

Saba, 1 grote berg!

Afgelopen week was ik opnieuw op Saba. (Spreek uit: Seeba; ik heb er eerder over geschreven)
Voor het werk. Ik ben gevlogen van Bonaire naar Curacao, van Curacao naar St. Maarten, van St. Maarten naar St. Eustatius, van St. Eustatius naar St. Maarten, om uiteindelijk van St. Maarten naar Saba te vliegen. Voor 1 patient... en zij wist niet eens dat ze moest komen, maar Saba is een klein eiland en iedereen kent elkaar. Ze was gauw opgespoord en kwam alsnog.. Maar goed, wel veel werk ‘in de week gelegd’, want deze dag waren de zakelijke ontmoetingen te druk om mij te kunnen spreken en dus worden de afspraken gepland voor over 6 weken, als ik er weer ben. Tja. Zo gaat dat hier.
Gelukkig maar! Nu was er tijd om even een paar uurtjes toerist te zijn!
Saba, een van de Bovenwindse eilanden, behorend tot Caribisch Nederland, net als Bonaire en St. Eustatius. Nu is Saba niets meer en niets minder dan 1 grote berg, waarvan de bovenkant dan net uit het water steekt, maar waarvan het grootse deel onderwater ligt. En wat kan je doen met een berg? Juist. Je kan naar boven of je kan naar beneden. Je kan natuurlijk ook in het midden blijven en een boek lezen, maar das misschien niet zo spannend...

Ik besloot om naar boven te gaan.

Met vooruitziende blik had ik mijn wandelschoenen mee gesjouwd (pfff.. zwaar en onhandig groot) en dus liet ik mij door Billy (mijn inmiddels vaste taxi chauffeur op Saba), na mijn ene patient gezien, gesproken en onderzocht te hebben, afzetten bij de trail shop. Want ja, ik heb geen idee hoe dat gaat, de berg op hiken! Heb je een gids nodig? Staan er bordjes? Is het gevaarlijk? Heb je veel water nodig? Kan je ergens wat eten? En vooral: waar kan je beginnen..
Ik kwam dus binnen bij deze aardige, oudere Amerikaanse dame, die mij een Amerikaans welkom gevoel gaf. "Welcome, how are you today, so nice to see you!"
Een van haar eerste, gerichte vragen was: “Are you much of a hiker?” Ik begreep die vraag wel. Ik stond voor haar in mijn schattige jurkje, met mijn elegante, hooggehakte schoentjes met daarin keurig rood gelakte nageltjes.. Are you much of a hiker.. Ik besloot me eerst maar eens te verkleden, zodat ik over die vraag kon nadenken. Geen idee, of ik ‘much of a hiker’ ben. Wat zijn eigenlijk de criteria voor ‘much of a hiker’? Waar je hiervoor gehiked hebt? Hoe lang dat geleden is? Hoe je huidige conditie is? Of je ervaring hebt met bergklimmen? Of je lenig bent, geen blessures hebt, er plezier aan beleeft, dure uitrusting hebt, de juiste partner meeneemt? Ik had werkelijk geen idee. Bij het antwoord ‘no, I’m not much of a hiker’ vreesde ik het pad dat ‘uitermate geschikt is voor rollators, rolstoelen en wandelwagens’ opgestuurd te worden. Bij het antwoord: ‘yes, I’m much of a hiker’ vreesde ik klimmateriaal, een onbesproken gevoel voor evenwicht en een top conditie nodig te hebben. Nou ja. De gulden middenweg dan maar weer. Verkleed kwam ik het badkamertje uit en 1 blik van de aardige dame op mijn inmiddels zeer zichtbaar gebruikte wandelschoenen, bracht een stroom aan informatie op gang, mij duidend dat ik door haar inmiddels in de categorie:’ geen probleem voor onze trails’ was ingedeeld. Ik kreeg een wandelstok, de uitleg die ik nodig had en ik begon aan werkelijk een prachtige tocht! Het begon met traplopen. En het stopte niet met traplopen. Het ging maar up, up, up en nog meer up. Op een gegeven moment dacht ik werkelijk dat ik net als Sjakie en de Bonenstaak, in de hemel terecht zou komen. Dat bleek dan uiteindelijk toch niet, maar mijn beloning was adembenemend. Ik heb voor jullie wat fotootjes gemaakt van het uitzicht. Zo waanzinnig mooi. Het harde blauw van de lucht, het harde blauw van de oceaan, het harde groen van de bergen en daarop de witte huisjes, slordig neergesmeten. Die harde kleuren hier in de tropen, dat maakt me iedere keer weer stil. Ik denk dat het blauw, blauwer is dan in Nederland, het groen groener. Misschien heeft ’t te maken met het feit dat we hier dichter bij de zon staan. Ik weet het niet. Maar het effect was dat ik even volschoot. Zo mooi. Zo bijzonder. Afijn. De tocht ging verder en ik kwam bij de Eco-lodge terecht, waar ik kon lunchen. Midden in het regenwoud.. de salamanders sprongen rond me, een uitgeput echtpaar die duidelijk geslipt en gegleden was in de modder, kwamen puffend even klagen, de kok/receptioniste/serveerster (1 persoon) zat duidelijk om een praatje verlegen. 3 maanden was ze hier, tegen alleen kost en inwoning.. Ik snap dat dat een Nederlandse was; zelfs een Sabaiaanse zou niet met zo weinig inkomen genoegen nemen..
Ik ‘hikete’ verder door het regenwoud. Zelden heb ik zulke natuur gezien. Enorme bomen en planten. Bladeren zo giga groot, bloemen in alle kleuren en vormen, afwisselend, ongerept, prachtig. Maar wat me misschien nog het meeste ontroerde, was de stilte. De stilte in het regenwoud is dik, wollig, warm. Het is net of je het aan kunt raken; het omgeeft je volledig. Dat is zo’n bijzondere ervaring. Deze stilte wordt nog versterkt door een vogeltje, een vallend blad, een zacht briesje. Ik kwam eigenlijk geen mensen tegen onderweg en dat maakt het nog meer mogelijk om het regenwoud te kunnen ervaren in al zijn aspecten. Als ik de verhalen mag geloven, passeer je op zo'n tocht naar boven enkele (2 of 3) van de –wereldwijd- in totaal bestaande 6 eco-zones. Het zal. Ik heb genoten.
Naar beneden blijft toch altijd lastiger. Mijn liesblessure speelde weer op (naar boven gaat goed, naar beneden begint ie te protesteren), maar uiteindelijk toch uitgekomen bij ‘De Weg’, (de enige op het eiland, ongeveer 12 miles lang, van het vliegveld naar de andere kant van de berg, een dorpje The Bottom) waarvan men blijkbaar lange tijd heeft gedacht dat ie niet gebouwd kon worden...
Veel te snel kwam Billy me op de afgesproken plek en tijdstip ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Zucht. Heerlijk om even toerist te kunnen zijn! De volgende keer, als de agenda het toelaat, ga ik naar beneden, de berg onderwater bekijken..