Wim pirie, bijtende Wimmetjes...

Wim pirie

Gisteren hebben we kennis gemaakt met de ‘Wiri piri’, of de ‘Wim pirie’ zoals ze ook worden genoemd. En niet met 1, nee, honderden. Tegelijk. Op een onbewoond eiland.
De afgelopen week was Regatta op Bonaire. En ja, die leek verdacht veel op de Regatta van vorig jaar... Natuurlijk waren er bootjes – wederom heb ik ze niet gezien- en natuurlijk waren er wedstrijden – wederom zonder mijn aanwezigheid. Er was geen wind (behalve de woensdag?) dus dat maakte de wedstrijden, die ik dus niet heb meegemaakt, vast extra spannend! Maar zoals vorig jaar gold ook voor deze Regatta: flaneren over de Boulevard, met als motto: Zien en Gezien worden. En was er vorig jaar Sidney die daar driftig aan mee wilde doen, dit jaar was dat Janna.. Kleintjes worden groot.. (groter dan ik zelfs, tot haar verdriet..)

Maar Regatta betekent ook: herfstvakantie voor de schoolgaande jeugd. De week begon met een fundraising evenement: Swim to Klein Bonaire. Een ieder die naar Klein Bonaire wil zwemmen (ja, ja! Dat hele eind!) moet daarvoor betalen en dat geld is bestemd voor Jong Bonaire, een prima club die buitenschoolse opvang organiseert. Daar wilden wij, samen met de rest van zichzelf respecterend Bonaire, uiteraard aan meedoen. Heel erg druk dus en heel erg gezellig. Een sociaal evenement, vooral voor de Makamba’s, Bonairianen heb ik minder gezien. Dat vind ik dan wel weer jammer, maar het flaneren op de Boulevard tijdens de Regatta maakt dat weer meer dan goed.. En ja, we hebben het gehaald, alle drie! 800 meter zwemmen naar klein Bonaire. Terug met de boot, dat dan weer wel.. Maar vaste voornemen is: volgend jaar heen én weer! Moet kunnen met een beetje training en minder gewicht.. (we genieten te veel van het goede leven..)!

En dus op Janna’s verzoek aan het eind van de herfstvakantie: met z’n 3-en naar Klein Bonaire! Picknick mand mee (gevuld met een heerlijke lunch) koelbox mee (oa gevuld met super lekkere witte wijn) => (wat ben ik toch gelukkig met mijn man; ik was aan het werk tijdens de voorbereiding), insmeerspul, snorkels, zonnebril en uiteraard het eeuwige en altijd: Goede Humeur! Yes, we hadden er zin in! Het begon al op de boot met mis-gaan... de regen kwam met bakken uit de hemel.. en de lucht was grijs en grauw, Bonaire verdween al snel volledig uit het zicht. We werden koud en kouder en toen we aankwamen konden we alleen maar heel snel de zee in om op te warmen. Wie had dat ooit gedacht: dat we op Bonaire nog eens de zee in moesten duiken om op te warmen in plaats van af te koelen...

In deze tijd is het heel erg warm op Bonaire. Temperaturen komen niet meer onder de 30 graden en het kost moeite om af te koelen. Het zwembad is lauwwarm (we verblijven er uren en uren, in de weekenden nemen we de koffie, de lunch en de borrel in het zwembad), de oceaan is dus ook badwater warm... Voor gisteren niet zo erg, als je koud bent van de regen en de wind op de boot, maar normaal toch een klein minpuntje in dit paradijs..
Gevolg van de regen en de warmte is stekende beestjes.. Muggen in overvloed, en ach, daar raak je aangewend. De OFF wordt rijkelijk gespoten, de klamboe is een uitkomst en het muggen racket een genot. Maar daar zijn nu ‘wim piries’ bijgekomen! Nee, dit heeft niets met mijn Wim te maken (die bijt wel, maar alleen met liefde), maar alles met hele, kleine zwarte puntjes. Nauwelijks te zien. Maar bijten! Geniepig en heel pijnlijk. Ze jeuken niet, das dan een schrale troost.. Rode bulten krijg je ervan. “Vliegende gebitjes”, noemt Janna ze. De associatie met vampieren is snel gemaakt..

Na ruim een uur in de regen in dat lauw-warme badwater van de oceaan te hebben vertoefd, wilden we toch echt wel eens beginnen met de lunch.. Wat een super-romantische, ontspannen, gezellige picknick had moeten worden werd overstemd door: “Janna, m’n rug!”, “Mama, help me, ik word Gek!”, “Wim, ze zitten bij honderden op je rug / buik / armen en benen!”. Ondertussen waren we druk met elkaar en onszelf te slaan, om zoveel mogelijk wim piries te doden, in de hoop dat er een leer effect vanuit zou gaan voor al hun broertjes, zusjes, ooms, tantes etc. Het tegendeel leek het geval: het werden er steeds meer.. Dus opnieuw moesten we vluchten, de oceaan in. Nu niet om warm te worden (inmiddels was de regen opgehouden en scheen de zon), maar omdat wim piries niet kunnen zwemmen...
(Ik heb gezocht naar een foto van een wim pirie, die bestaat niet eens.. te klein, denk ik.. daarom een foto van een mug. Ook niet fijn!)

Ik heb een paar maanden niet geschreven op dit blog. Te druk met genieten van het leven en Wim in het bijzonder.. Ik hoop tussen alle activiteiten door, toch af en toe tijd te vinden om jullie weer iets te vertellen over dit bijzondere eiland. Misschien zijn er onderwerpen waar iemand van jullie meer over zou willen weten? Laat maar horen.. misschien kan ik er iets mee. Ook reacties op de stukjes zijn van harte welkom. Dat vertelt mij een beetje of ik jullie of alleen mezelf een plezier doe met deze stukjes!