Ping Pe, Suriname

Dit wordt een jubel verhaaltje over Ping Pe.

Wij waren in Suriname, Paramaribo, voor bijscholing voor mij. En om het nuttige met het aangename te verenigen, heeft Wim voor ons een tochtje geboekt naar Ping Pe, een klein dorpje langs de Suriname rivier. Daarbij is een jungle resort gemaakt. Jungle Resort Ping Pe bestaat nu ongeveer 3 jaar en wordt alleen bezocht door toeristen, opzoek naar een stukje authentiek Suriname.. 4 huisjes zonder comfort, 1 lange tafel om aan te eten en 1 kokkin die geweldig onze maaltijden kookt op een houtvuurtje (08.30 uur ontbijt, 13:00 lunch en 19:00 diner..).. Primitief, origineel, erg eenvoudig. Voor een speciaal publiek en dus zijn de mensen in het dorpje zijn nog niet echt ‘gewend’ aan de doorsnee toerist...

Je kan erheen met de bus, 3 uur lang tot ‘daar waar de weg ophoudt’. Dat is dus waar de weg ophoudt. En er geen nieuwe meer begint. Zo’n beetje einde van de wereld... Dan stap je over op een ‘korjaal’; een lange, smalle boot die je over de Suriname rivier in 3 uur tijds naar Ping Pe brengt. Alles daar (mensen, huisjes, eten, spullen ,dingen etc.) gaat dus via die boot naar de dorpjes toe. Maar niet wij. Wij gingen heen met een piep-klein vliegtuigje. We vliegen vaker ook in kleine vliegtuigjes, maar dit formaat kenden we nog niet... Wij waren de enige passagiers (er is plaats voor max. 4 passagiers) en in het hele vliegtuigje past maximaal 400 kg.. bijna 180 kg werd al ingenomen door Wim en door mij (alles en dus ook wij werden voor het boarden gewogen... en ja, ja, we gaan echt afvallen, opnieuw nemen we ons dat heel erg voor!!) de rest door de piloot, onze spullen en boodschappen voor het dorp. Een uitdaging, zo’n vluchtje.. ongeveer een uur lang hielden Wim en ik elkaars hand vast, waarbij onze handen nat werden van het angstzweet afwisselend van hem en van mij, als we opnieuw een regenwolk invlogen, niets konden zien, turbulentie moesten doorstaan en alle vertrouwen moesten hebben in de piloot. Maar wat geweldig als we wel konden zien! Broccoli-woud zover je kon kijken, een glinsterende, kronkelende Suriname rivier onder ons met om de zoveel bochten een zilver dorpje.. Verder niets. Geen wegen, geen bebouwing, geen open plekken of enige andere vorm van menselijke invloeden..
Een landingsbaan van gras en een minimaal hutje als officieel gebouwtje. 10 minuten lopen en dan kom je bij de rivier, waar je in zo'n korjaal stapt.. Wat een genot, wat een prachtige natuur, wat een feest om 20 minuten naar het dorpje in dit bootje te mogen varen! Gelukkig mochten we op de terugweg 3 uur lang deze tocht maken...
Er zijn 62 van dit soort dorpjes langs de Suriname rivier, totaal zo’n 24.000 mensen. Dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. Ping Pe is relatief klein met 150 inwoners, eigenlijk alleen vrouwen en kleine kinderen, de mannen zijn jagen, in de stad, in een ander dorp of wat dan ook. De Suriname rivier is hier de ‘snelweg’ en de belangrijkste ader voor overleving... alles en iedereen gaat met de boot er zijn immers geen wegen.
Vrouwen dragen wat ze dragen moeten in een grote teil op hun hoofd, baby’s en kleine kinderen op hun rug en lopen blootsvoets en soms op flip-flops.. En de vrouwen wassen en wassen en wassen.. alles in de rivier. Ze staan met overstrekte knieen, bloot geborst en slechts gekleed in grote theedoeken, diep gebukt te schrobben op de pannen en de kleren. Kinderen dartelen en buitelen in het water hun mooiste kunstjes vertonend aan deze witte mensen die in een korjaal langsvaren. Zwaaien is universeel. Gelukkig maar, zo is het mogelijk toch iets van waardering over te dragen.
In het dorp zelf voel ik me niet op m’n gemak. Deze mensen leven al honderden jaren op deze wijze. In kleine, houten huisjes, zonder ramen, met zinken daken en op aangestampte grond. Ik hoor hier niet. Ik voel me een voyeur en vooral voel ik me ongelooflijk wit, groot en dik en misplaatst. Ik kan niet met ze praten, ik kan zelfs het relatief eenvoudige ‘goeiemorgen terug’ niet uitspreken of onthouden in hun Saramaranga taal. (mi kwakiooooooo ?) Ze blijven toch lachen, deze oudere dames. Ouder? 35 jaar en zij zorgen als Oma voor hun kleinkinderen...
De vrouwen in het dorp zijn echt goedlachs, oprecht nog blij als ze je zien en bij hen is het belangrijkste onderwerp: of je samen bent met Wim, of je getrouwd bent en of Wim ‘uitloopt’. Meewarig en ongelovig kijken ze van hem naar mij en weer terug, als Wim zegt ‘niet uit te lopen’. (sex hebben met andere vrouwen.. ) Ik geloof hem, maar in dit gezelschap ben ik de enige..
Hier lopen de mannen ‘uit’. Ze trouwen met meerdere vrouwen, maar hebben sex ook nog met andere vrouwen. De vader figuur speelt hier dan ook geen rol. Kinderen zijn van hun moeder en hooguit heeft de ‘oom’ (broer van moeder) enige zeggenschap over het kind. Je weet immers nooit wie de biologische vader is, maar altijd wel wie de moeder is. Wij hebben DNA testen en ingewikkelde juridische procedures... zij hebben een sociaal systeem waarbij de biologie van het kind geen rol speelt binnen de gemeenschap. En ik denk: ‘zo is het goed’.
Ik hou van dit leven, van deze manier van denken en doen. Wassen, baden en spelen doe je in de rivier, massages krijg je onder de waterval, eten verbouw je op je ‘kost-grondje’, wat je verder nodig hebt wordt uit de stad aangevoerd op 3-4 uren varen afstand in een korjaal. Ik bedenk me ook tot mijn ergenis dat ik te oud ben. Het zal mij niet meer lukken langer dan enkele dagen van zo’n omgeving te kunnen genieten. Het bed slaapt beroerd, er is geen internet en electriciteit is er van 19:00 – 23:00 uur, (diesel-generator), tenzij er een belangrijke voetbal wedstrijd is of een spannende film, dan willen de dorpsoudsten nog wel een beslissen dat de electriciteit langer aan kan blijven...
We zijn inmiddels terug in civilisatie. Ik denk nog veel aan de vrouwen en de kinderen die daar zijn gebleven en hun leven daar leven. Ontwikkeling? Lastig. Lagere school is er inmiddels, maar voor de middelbare school moet je naar Paramaribo. Onze gids heeft dat niet langer dan 6 maanden uitgehouden en heeft dus geen middelbare school doorlopen. Is er enig besef binnen de gemeenschap, wat dat betekent? Niet echt. Een reis naar nederland staat voor deze mensen gelijk aan een zekere dood... ongeloof, opluchting en blijdschap als blijkt dat iemand uit de gemeenschap het toch zowaar heeft overleefd.. Inmiddels zijn er mobiele telefoons (opladen is lastig, gezien de beperkte electriciteit) en af en toe een TV. Dra zal ‘de andere wereld’ ook hier zijn intrede doen.