Candal

…en dan ineens sta je in Candal! Een druilerige vrijdag in april in Portugal. We zijn een eindje gaan rijden en kwamen plots uit in een Anton Pieck achtige setting van smalle steegjes de berg op, pittoreske doorkijkjes, huisjes die telkens een ‘ach wat schattig’ uitroep te weeg brachten. Prachtige uitzichten in de vallei. Keurig en netjes aangelegd, alsof er vaker verdwaalde toeristen komen die van de ene verbazing in de andere vallen. Wisten wij veel. Inderdaad komen er dus veel toeristen. Niet zozeer verdwaald als wel zeer bewust. We bevonden ons ineens in een Xisto-bergdorp. Er blijken 27(!) van deze dorpjes te zijn, allemaal gelegen tussen het gebergte van Lousã en Serra do Acor. Hier werd veel leisteen gevonden en daar zijn deze bergdorpjes van gemaakt. Al die dorpjes zijn slordig tegen de berg aangesmeten. Zo lijkt ’t op afstand. Uiteraard is dat niet zo, maar resulteert wel in alleen maar klimmen en dalen. Een auto of een fiets kan er echt niet naar boven. Dat maakt de huisjes ook zo ’pittoreske’: allemaal trappetjes, doorgangetjes, kleine terrasjes etc. Mijn dochter heeft ’t voor jullie prachtig vastgelegd!

Nu leven de bewoners (wat daar dan nog van over is) vooral van de toeristen. Er wordt dan ook erg hard gewerkt aan het in stand houden van de factor ‘schattig’, ‘idyllisch’, ‘authentiek’, etc. Zo worden de steegjes, straten en huizen goed onderhouden en schoongehouden en gerenoveerd met hout of leisteen (of plastic dat eruit ziet als hout..) Uit de informatie begrijp ik dat mensen er ook graag heen gaan vanwege de natuur die ook daar, net als bij ons, prachtig is! Verschil is wel dat er veel meer wandelroutes zijn aangelegd, mountainbike trails zijn, rivierstranden en dat er veel watersport is ontwikkeld. Kortom: alles om de avontuurlijke mens, op zoek naar traditie en authenticiteit, te behagen. En dat op 30 minuten rijden vanaf onze quinta…. Onze locatie wordt steeds boeiender!  

Maar we wilden uiteraard ook eea zelf ervaren! Dus gisteren gegeten in Talasnal, in Restaurante Ti Lena. Ik heb ’t maar vertaald als “Tante Lena” en Tante is nog volop aanwezig in dit etablissement. Grote foto’s met haar beeltenis..  Je kan er alleen terecht als je ruim van te voren hebt gereserveerd. Het is hier altijd vol. Dat is dan ook niet erg moeilijk: er is maar plaats voor 20 mensen.

Onmiddellijk bij binnenkomst overviel me een gevoel van herkenning… een directe associatie met een stube in de buurt van Ramsau (Oostenrijk) waar ik regelmatig met mijn vriendin en de honden heen ben geweest en waar we zeer traditioneel Kaisersmarre hebben gegeten. Zo’n plek dus. Met weinig tafeltjes, veel hout, beetje donker, haardvuurtje, cozy en gezellig. We voelden ons er direct thuis! Keuze in menu is er niet. Bij de reservering vertel je al wat je van de 3 mogelijkheden wilt eten. Geit, Babygeit of Bacalhau. Wij gingen voor Babygeit en Bacalhau met een karaf huiswijn. Nix mis mee! Eten was basic maar gewoon lekker, de wijn prima! Door het raam zag ik een groep Wild Boars, die achteraf toch minder ‘wild’ waren dan gedacht… ze worden gevoerd met de restanten van het eten. En ja, af en toe valt zo’n beest om en wordt dan klaargemaakt. Ach ja. Back to nature.. We zijn vast van plan terug te komen hier. En dan eens in de winter. Dat geeft nog meer Anton Pieck gevoel. Om ’t compleet te maken zal ik ze toch ook het recept van Kaisersmarre maar doorgeven…