Een dagje Goede Vrijdag

Goede Vrijdag en een uitgaansverbod voorbij je eigen gemeente. Dat betekent dat we het gehele Paasweekende niet buiten Miranda do Corvo mogen komen, dus niet naar Coimbra of verder. Hmmm. Dat is wel vervelend, nu we net allerlei boodschappen hadden gepland in Coimbra. Sommige (grote) winkels zijn nog wel open en omdat we nu toch aan de klus zijn, wilden we daar graag inkopen gaan doen. Streep door de rekening.
Maar gelukkig kunnen we ons eigen dorp, Lamas, nog gaan ontdekken! Behalve er doorheen rijden, hebben we er eigenlijk nog niets van gezien. Er valt ook weinig te zien. Ongeveer 15 km groot, ongeveer 1000 inwoners… en wij vonden Bonaire al klein.
Wij wonen dus in Chão de Lamas, da’s dus weer een ‘bij-dorpje’ van Lamas, nog kleiner en zelfs zo klein dat je op internet daar niets over kunt vinden. Behalve een foto van ’t kapelletje, waar wij tegenaan botsen als we bij ons het hek uit gaan. Maar waarom dat zo speciaal is…. ik begrijp dat er alleen begrafenissen worden verzorgd en we horen in de tuin ’t carillon spelen en de hele uren slaan. Hoop er nog eens binnen te kunnen kijken, maar daarvoor moet er eerst iemand komen te overlijden. En in een dorp met misschien 100 inwoners zal dat geen dagelijkse bezigheid zijn.
Maar Lamas dus. Wat valt er te ontdekken aan Lamas als de kroeg, de kerk en het gemeenschapsgebouw dicht zijn? Inderdaad: het kerkhof! En het is een kerkhof met werkelijk het mooiste uitzicht! Het is tegen de berg op gebouwd, dus met vrij zicht over het dal en de volgende berg. Geeft mooi gevoel van ruimte. En het is dus een bijzonder kerkhof. In laagjes. Dat moet wel als je tegen de berg op een kerkhof maakt. Plateau-vormig dus. 3 laagjes graven en dan per graf weer 3 of meer laagjes personen. Efficient. Maar niet alleen in de grond, ook boven de grond wordt er in laagjes begraven. In kleine huisjes met links en rechts ruimte voor 3 of 4 kisten. Als je naar binnen kijkt is het eigenlijk wel gezellig, zo met het hele gezin in 1 huisje. De kist zo op de plank. Met een doekje erover. En daarboven dus nog een plank met een kist en een doekje erover, en daarboven.. etc. Bordje ernaast, glazen deurtje ervoor en de overledene kan daar vervolgens tot in eeuwigheid van dagen blijven liggen. Je ziet dus ook hier en daar een huisje met nog lege planken. Die zijn bedoeld voor familieleden die nog leven. Die lege planken voelen een beetje alsof er naarstig op hen gewacht wordt... Maar wat werkelijk opvallend is, is de verzorging van alle graven op dit kerkhof. Pieko-bello. Geen smetje, geen vlekje, prachtige boeketten bloemen (stof en plastic weliswaar, maar mooie kwaliteit, naast echt), keurige grafstenen rechtopstaand, afgesopt, alsof er iedere dag iemand alle graven met veel liefde en toewijding verzorgd. Misschien is dat ook wel zo. En niet alleen de nieuwere graven, ook de graven uit de 60-er jaren. Bijzonder om hier overheen te lopen. Veel foto’s, veel Jesus, veel om te kijken. Ach. Misschien is het niet zo erg om dood te zijn in Portugal.